week 3, dag 2 en 3

Zondag 15 februari 2015

We realiseerden ons vandaag, dat ons NZ-glas nog half vol is.
Nu al weten we, dat we hier terug moeten komen.
De dag begon mooier dan voorspeld. Het was zonnig en strak blauw, dat was een opsteker.
Eerst maar even het noodzakelijke kwaad afgehandeld (vers water tank vullen, toilet legen, vuil water tank lossen en boodschappen doen), waarbij we het niet eens werden over de locatie van de supermarkt, uiteindelijk bleef de discussie onbeslist, want we zagen een andere super.
Daarna fris en fruitig op stap.
En wat moet je over die rit richting Westport zeggen: een fantastische route, waarbij rechte stukken weg door dalen met boerenland en omgeven door groene bergen, afgewisseld worden met kronkelige, soms erg smalle bergwegen met daarlangs bergriviertjes, die zich door nauwe doorgangen wringen. De weg gaat over de toppen heen met schitterende uitzichten, en regelmatig zijn we gestopt om te genieten van dit schitterende panorama.
De aankondiging van de langste hangbrug hebben we niet laten passeren, en deze hebben we “genomen”. Daar waren tevens resten van een oude gouddelvers nederzetting.
Aan de westkust van het Zuidereiland vindt je op allerlei plaatsen aankondigingen van oude mijnwerkersdorpen. Er is daar vroeger veel gezocht naar goud, en ook werden er kolen gewonnen.
Goud is al lang niet meer in de “picture”, de laatste kolenmijn is in 2010 gestopt na een ontploffing.
Rond 16.00u kwamen we bij Westport aan. Het weer was ondertussen veranderd in bewolkt.
De nog voldoende aanwezige energie en de tijd liet ons de ruimte om Cape Foulwind te bezoeken. Deze kaap is berucht om zijn stormachtige winden, maar m.n. bekend om zijn pelsrobbenkolonie, de zgn. Seals, een iets kleiner model zeehond dan de dieren die wij van de Waddeneilanden kennen.
De afgelopen maanden hebben de dieren jongen gekregen, en het lukte ons een aantal dieren hier in hun natuurlijke omgeving bezig te zien. Er zou ook een kleine kolonie pinguïns zijn, maar deze zijn zeer schuw, zeker nadat loslopende honden (van bezoekers natuurlijk) een zestiental jongen hebben dood gebeten.
Na een afsluitende wandeling naar de vuurtoren zijn we moe en tevreden de camping op gaan zoeken. Dat zag er wel even donker uit. Boven de bergen hingen zwarte luchten en we kregen zelf ook een regenbui over ons heen, maar dat was maar kort.
We zagen op de camping weer een allegaartje van omgebouwde aftandse bussen staan, maar opa en oma deden verder hun best de zaak aardig te laten functioneren.
En het beeld van die NZ-ers blijft nog steeds gelijk: erg vriendelijk en behulpzaam.
Op de Trafficmarschall op het vliegveld na, hebben we nog geen boze NZ-er gezien.
Na de thee namen we dit keer een glaasje champagne, want dat was er op de boot en later op de vaste wal niet van gekomen (proosten op onze 23e trouwdag).
Het menu van vandaag bood een lamsbout (Judith is niet zo van het vlees, dus met een gekookt eitje erbij, was die bout bijna helemaal voor Charles), met in de magnetron gekookte aardappelen en broccoli. Wel een bakje vruchtenyoghurt toe.
Dat lam is wel NZ-voedsel, maar verder hebben we begrepen dat er buiten “fosh en chops” (en dat is dus fish en chips met ketchup) niet zoveel van die kenmerkende gerechten zijn, we hebben ze in ieder geval niet gevonden.
Met de internetverbinding probeerden we onze blog “waarbenjij.nu”weer te vullen, maar dat ging toch niet zo snel. Dat lag dit keer niet aan de slome Internetprovider.
Judith kon al vroeg in de avond de ogen niet open houden, maar wachtte braaf tot Charles terug kwam van de Internetruimte. Tegen middernacht hing Judith “in de touwen” en ook Charles wilde wel naar bed.

Maandag 16 februari 2015

Tegen de voorspellingen in begon de dag fraai met zon en blauwe lucht.
De bestemming voor vandaag was Greymouth.
Ook voor deze route passen louter superlatieven.
Een kronkelige kustweg, die zich om rotsen wringt, die in de zee uitsteken en daar tot allerlei grillige formaties gevormd zijn.
Tussen door zijn grote stranden te zien, soms met stenen, soms met zand, maar zo groot, dat heel Zandvoort hier een plek kan vinden zonder elkaar te zien.
Helemaal bijzonder wordt het bij Punakaiki.
Onder de zeespiegel heeft zich gedurende miljoenen jaren een prachtige rotsformatie ontwikkeld, die vervolgens door aardbevingen boven de zeespiegel is gekomen en zo direct zichtbaar is.
Het lijkt alsof steen in lagen op elkaar is gelegd, daarnaast holt het water de rotsen weer aan alle kanten uit, alsof de zee de rotsen weer terug probeert te krijgen.
De naam is dan ook de Pancake Rocks en Blowholes.
Van daar reden we door naar Greymouth.
De route bleef zo fraai.
We waren vroeg op de camping en dat voelde wel goed. Zonnig, 18°C en goed internet.
De camping ligt vlak bij het strand en we zijn even lekker aan het strand gaan liggen.
In plaats van strandzand was hier een enorme hoeveelheid stenen van diverse grootte.
Maar we konden er net zo goed op liggen.
Nu nog hopen dat we de zon in de zee kunnen zien ondergaan, maar … er zijn weer wolken.
We gebruikten het vroege aankomsttijdstip ook nog om een was te draaien & te drogen; tevens vijf kaarten naar de thuisblijvers gescheven. Waaronder de vierde kaart naar Pleun Reedijk, Pa/Opa voor intimi, die graag kaarten ontvangt. Hij gebruikte zijn internet toch al niet zo vaak meer; Facebook heeft hij niet. Hij laat graag de teksten van deze blog door dochter/zus Julia printen (in groot lettertype) zodat hij ons toch kan volgen.
Wij vernamen via de Whatsapp (“zussenapp”) dat hem dat goed beviel.

Ter info: Pleun Reedijk ging zomer 1978 met zijn echtgenote Ineke Reedijk-Buijs en de twee jongste dochters Julia en Mathilde naar NZ om zijn zus & zwager (neef) Co en Leen Reedijk-Reedijk te bezoeken en het land te verkennen. Het was toen winter in NZ!!!
Pleun en Ineke zijn daarna zekere nog twee keer terug geweest, tot hen die lange vliegreis te zwaar viel.

Volgens de weer-app zou de zon om 20.40u ondergaan.
Vanaf 20.00u hebben we aan het strand gezeten.
De wolken zijn grotendeels boven de zee verdwenen, ze hangen als een zwart gordijn boven de bergen achter ons, en wij hebben genoten van een fraaie zonsondergang.