De eerste week

zaterdag 31 januari 2015/zondag 1 februari

Na een korte nachtrust werden we door Sarah naar Schiphol gebracht.
Roos en Julia en Guido zwaaiden ons uit, ’s morgens rond 5.40u.
Er was gladheid voorspeld, maar daar hebben we niet veel van gemerkt.
De op- en afritten werden voorzichtig genomen.
De bagageafhandeling verliep vlot, een kop cappuccino er achteraan, en daarna richting de gate.
Daar waren de rollen nu eens omgekeerd: niet de ouders die Sarah uitzwaaien op een wereldreis, maar Saar zwaait haar ouders uit op hun eerste wereldreis ( de reis van Judith in haar eerste levensjaar van Nigeria naar Nederland rekenen we dan maar niet mee, daar weet ze toch niets meer van).
De vlucht werd gemaakt in een toestel van Singapore Airlines, een Boeing 777-200.
Deze vloog in 12 uur naar Singapore, onze eerste en enige tussenstop.
En 12u is een hele tijd, toch niet gemakkelijk om die tijd door te komen: af en toe wat lopen (bijv. naar het toilet gaan, een film kijken).
“Even” lenzen uit doen of iets uit de handbagage halen viel ook vies tegen.
Rond 5.50u kwamen we in Singapore aan, de geplande vertrektijd voor de 2e etappe was 8.50u, wat helaas door de bemanning van het toestel van Air New Zeeland niet werd gehaald, we vertrokken met 40 min. vertraging.
Dit was eenzelfde toestel, alleen de “gevuldere” variant, i.p.v. 9 mensen op een rij, 10 op een rij. Dat scheelt 100 personen op een gehele vlucht, je hebt dan een Boeing 777-300.
Deze reis duurde uiteindelijk 10 uur, rond 23.40u kwamen we aan op Auckland.
De afhandeling daar kost “wat” tijd.
Je mag absoluut geen voedingsmiddelen meenemen, en alle kleding die bij outdooractiviteiten is gebruikt, wordt gecontroleerd op sporen van zand e.d.. Men is doodsbang allerlei vreemde sporen binnen het land te krijgen.
Overtreding kan leiden forse boetes, het advies was dan ook alles maximaal aan te geven.
Dus hebt u wat te melden: ja, altijd, de paracetamol, het doosje kauwgum etc..
De wandelschoenen van Charles werden gedurende vijf minuten binnenste buiten gekeerd, en daarna goed bevonden.
Per taxi zijn we naar het gereserveerde hotel in het centrum gebracht, nu ja, hotel, dat is iets te veel van het goede. Het bleek een jeugd hostel.
Naast vele kamers met stapelbedden, hadden wij wel een kamer voor ons tweeën. Het bed was goed, paste net in de kamer, maar was recent verplaatst, zodat TV+kijken onmogelijk was.
Stoelen of tafel bestonden niet, geen beker te bekennen, geen bedlampjes en de kraan van de wastafel zat 10 cm boven de wasbak, daar kun je met je kop niet onder. Geen glas zelfs geen plastic bekertje. Judith peuterde nog een glas uit de keuken los, maar dat was alles.
Dan lekker douchen: kraan open, shampoo erbij en dan……stopt de waterstroom.
Pakweg tien minuten later begon het weer te stromen.
Er was geen ontbijtmogelijkheid.
Er was veel lawaai, we dachten aanvankelijk aan draaiende motoren van bussen, maar het bleek de luchtinstallatie van een van de torenflats.

maandag 2 februari 2015

De volgende morgen had Judith knallende hoofdpijn, en is Charles de stad in gegaan.
Hij kwam later terug met een beker cappuccino en brood; toen ging het snel beter.
Het eerste waar je aan moet wennen is het andere seizoen: Vanuit het koude en natte winterse Nederland stappen we midden in de warme zomer in Nieuw Zeeland: 28º C.
De eerste indruk van Auckland: de beste beschrijving is eigenlijk: klein Londen.
Een skyline met veel wolkenkrabbers, verkeer links, Engelse taal, maar moeilijk verstaanbaar door een knauwende uitspraak. De bevolking is multicultureel: blanken met ogenschijnlijk Britse “roots”, Indiërs, Chinezen, Maori’s, andere Aziaten.
Je mist de dubbeldekkers en taxi;s, en het is allemaal veel kleiner, maar een leuk stadje om doorheen te gaan. Genieten in het zonnetje langs de haven en kijken naar vele catamaranpontjes naar de vele eilanden in de buurt en het scala aan variëteiten aan mensen dat je passeert.
Bij Starbucks en het café wordt druk gebruik gemaakt van gratis Wifi, om het thuisfront via Whatsapp. en Facebook op de hoogte te houden van ons “wel en wee”.
’s Avonds heeft Charles dan ook maar traditioneel “fish and chips” gegeten, nadat we eind van de middag eerst een echt Nieuw-Zeelands biertje hadden gedronken.

dinsdag 3 februari 2015

Nu gaat het gebeuren: de camper moet worden opgehaald.
Met de bus terug naar het vliegveld om daar te worden opgehaald door de door de camperverhuurder beloofde taxidienst.
Na drie keer bellen met support van een beambte van het vliegveld besloten niet langer te wachten en zelf een taxi te nemen.
Maar: de taxi’s wilden ons niet meenemen, dat mochten ze niet, waren ongeschreven wetten.
Toen maar een Maori transportofficer in de arm genomen, die gelijk boos werd en begon over workrefusal en zo vervolgens een taxi geregeld heeft.
Aangekomen bij de camperverhuurder dit getracht te bespreken, maar alle vastliggende afspraken lijken niet te bestaan.
Denk je alles geregeld te hebben, maar blijkt de camper niet verzekerd bij een roll-over, kun je weer een extra verzekering afsluiten.
Heb het gevoel dat we belazerd worden, maar kan daar nu even niets aan doen.
We hebben een introductie van de camper gekregen. Wel handig dat je normaliter met de caravan reist, want veel uitleg gaat zo kort, dat een ander daar toch wat moeite mee zou hebben.
Toen begon het: wegrijden (diesel, schakelauto, schakelen met links, stuur rechts), en dan aan de linkerkant blijven. De logica van alles links (op zich bij ons wel passend) is gelukkig niet consequent doorgevoerd, want gas geven mag gewoon met rechts.
En je moet eerst boodschappen doen, d.w.z. over een drukke zesbaansweg, met rotondes en stoplichten, naar de winkel.
Daar de basisbehoeftes binnen gehaald en snel op weg naar het noorden.
Tom-Tom (thuis een kaart van Nieuw Zeeland erop gezet) aan gezet, maar tot nu heeft het ding nog geen satelliet kunnen vinden, dus zonder Tom-Tom verder.
We hebben een mooie route gereden, aanvankelijk over een snelweg die langzaam smaller werd.
Er zat zelfs een stuk tolweg in, de enige in NZ van wel 5km lang.
Daar zijn we maar omheen gereden via een fraaie route langs de kust.
Het landschap is glooiend, soms bergachtig, groen, tropisch aandoend, de wegen, als ze een keer tweebaans zijn geworden, lopen kronkelend over de bergen.
Als eerste training geen verkeerde route. Het ging gelukkig goed.
’s Avonds werd snel duidelijk hoe we aan onze eigen caravan gewend zijn.
We hebben weliswaar veel luxe, maar simpele dingen zouden beter kunnen.
We hebben een rijtje gemaakt.
Vooral kastruimte is wel een groot probleem.
Het bed*) werd vroeg opgezocht, we waren moe genoeg.

*) De uitgeschoven lattenbodem kan nergens aan worden vastgemaakt. Twee lange kussens vullen de ruimte. Wanneer je ’s nachts niet doodstil ligt, kunnen de lattenbodem en kussens gaan schuiven en beland je in een kuil, of eigenlijk op de grond. Vanwege de koelkast aan het voeteneind, kan de kleinste persoon niet languit liggen; althans niet recht.

Woensdag 4 februari 2015

We werden wakker onder dreigende luchten.
Zoals in Nederland, zo ook in Nieuw Zeeland kun je het soms verkeerd inschatten.
We hadden de indruk dat het beter ging worden, dus zijn we toch maar op stap gegaan,
Vanuit de camping was een wandelroute aangegeven naar de Hurakura watervallen.
Die tocht zijn we gaan maken.
De route gaat kruip door/sluip door, en berg op/af door neen bos, dat afgesloten is ter bescherming van de Kiwi.
Het is een tropisch aandoend oerwoud, waarin vele (bij ons kamer)-planten tot grote hoogte opstijgen. Het was drukkend warm, maar de tocht is volbracht.
De tocht eindigde bij de watervallen, die op zich niet de meest imponerende in de wereld zijn, maar zeker wel fraai.
Terug op de camping valt de toenemende drukte op rond het Waitangi Treaty House.
Verder vliegen helikopters af en aan en liggen er marineschepen voor de kust.
We horen dat de Waintangi dag (6 februari) nu voor de 175e keer gevierd wordt, ter gelegenheid daarvan zullen de minister-president en een aantal ministers op komen draven, en daarbij wederom aan kondigen, dat ze de vlag willen veranderen ( de hoek met de Britse vlag moet eraf).
Na een paar dagen durven we ook een eerste indruk van het land/de inwoners te geven. Multicultureel, vriendelijke mensen, zeer informeel (men vraagt naar je voornaam en spreekt je vervolgens steeds daarmee aan), daarnaast ook tactiel.
De dorpjes op het Noordereiland lijken uit een Westernfilm te komen. De rechte straat waarover je binnenkomt met aan beide kanten lage houtbouwwinkeltjes met balustrades ervoor, die meestentijds een vervallen indruk maken.
De meeste woningen die we zien, geven een armoedige indruk: hout, vervallen, veel zooi voor de deur en om het huis, kortom het oogt armoedig.
Bij een enkel echt stadje zie je een betere buurt met duidelijk duurdere woningen voor de “happy few”. Daar zie je ook echte dakpannen.
En verder is er ruimte, en ruimte….,
Vreemd genoeg maken koeien geen gebruik van die ruimte.
Het blijken toch echt kuddebeesten te zijn.
Overalwaar je koeien ziet staan ze in een kudde dicht bij elkaar en plaats van verspreid door het hele weiland.
Ook verbazend dat we hier een benzinemerk aantreffen: “Caltex”, dat in Nederland al jaren niet meer voorkomt.

donderdag 5 februari 2015

We zitten in het ritme van vroeg naar bed en vroeg op; om 7.00u. ontbijten en rond 9.00u. vertrekken. Van de Stille Oceaan zijn we doorgestoken naar de Tasmanzee.
Gelukkig kreeg onze Tom-Tom eindelijk contact met een satelliet; vanaf dat moment is het vinden van de route wel een stuk gemakkelijker.
Het eerste dat ons opviel op deze dag was dat er toch meer kerken zijn dan we aanvankelijk dachten. Bij ons wordt de aanblik van een dorp overheerst door een kerktoren.
Hier zijn dus toch veel kerkjes, maar deze zijn in stijl van de omgeving: hout, vaak vervallen, van allerlei pluimage, en in principe niet te herkennen aan een toren.
In Opononi geprobeerd walvissen te scoren, maar een nieuwe storm joeg ons terug de auto in.
Toen verder naar het Waipoea bos: een schitterend tropisch oerwoud, dat de Nieuw-Zeelanders bijna om zeep hadden geholpen.
Hier staande de oudste bomen ter wereld, de zgn. Kauri bomen, de oudste is 3000jaar.
De bekendste boom hebben we bezocht: de Tane Mahuta, daarna op zoek naar een clubje van vier, maar door onduidelijke aanduiding hebben we die gemist, gevoegd bij een onervaren camperchauffeur en nauwe boswegen en het zal duidelijk zijn, dat we niet omgekeerd zijn om kilometers terug te rijden.
We zijn over bochtige wegen naar het zuiden gereden, genietend van fraaie vergezichten tot camping “Matakohe Holiday Park” vlakbij Paparoa.
Deze fraai gelegen camping is overigens voor belangstellenden te koop voor de prijs van ongeveer 575.000 euro. Zuinig zijn met water, want dat is opgevangen regenwater.
Het rijden gaat best aardig, gevaarlijke momenten blijven de passage van bruggen (veel bruggen zijn éénbaans, en bij het verlaten neig je op de rechter baan verder te gaan) en rotondes. Volgens afspraak rijdt Judith hoorbaar mee, zo hopen we veilig te blijven rijden.

Vrijdag 6 februari 2015

Vandaag was gepland voor onze langste dagreis.
Het werd een reis met typisch Nederlands weer: storm, regen en wind, en dat alles in wisselende volgorde en bij herhaling.
Langs de westkust omlaag over bochtige bergwegen, met weer fraaie vergezichten, hoewel het weer veel verstoorde.
De bij de auto bijgeleverde toeristische informatie GPS, een apparaat dat via satellietcontact je signaleert en dan via een specifieke radiozender toeristische informatie geeft via de radio kregen we ook aan de praat. Het voegt wat toe aan de informatie aan de meegenomen boeken.
In de buurt van Kumeu zagen we voor het eerst wijngaarden, waarbij alle stronken ingepakt zijn met witte netten. De GPS gaf nog als extra informatie, dat in deze streek Kroatische wijnboeren ooit aan land waren gekomen de verantwoordelijk waren voor de ontwikkelingen op dit gebied.
Daarna weer door Auckland, we moesten terug naar de autoverhuur i.v.m. lekkage van de airco in het interieur. Ook maar melding gemaakt van de handdoek die we in het motorcompartiment gevonden hadden, maar dat levert alleen een lach op.
Reparatie kon voorlopig niet geburen, dus we zijn maar doorgereden met een handdoek mee om het vocht op te deppen. Weer gauw even gebruik gemaakt van Wifi.
Toen verder naar Rotorua; door het gebied waar het eerste deel van de Hobbit is opgenomen. Weer mooie vergezichten, met in de laatste 50km een merkwaardig landschap, nl. allemaal kleine bergjes van 10-20m hoog in het landschap, als een soort puisten.
We hebben hier een van de topcampings uitgekozen, een “vier sterren camping”.
Na een ruime beoordelingstocht komen we tot de conclusie, dat het sanitair 1-2 sterren verdient, en de rest niet veel meer. Wegens de vriendelijkheid zullen we het toch op een eindscore van twee sterren houden vlg. Europese standaarden.
Rondom de camping hangt de lucht van zavel en is de dampende en kolkende modder te zien.
Rotorua wordt daardoor ook wel “stinkstad of stad van rotte eieren“ genoemd.
Voor het gemak maar in het restaurant van de camping gegeten. Charles at “fish & chips”, dat al bijna op was, voor Judith haar maaltijd kreeg. Dat zou een “large”pizza worden. Hij was niet groot en de bodem leek op een schijf wit brood en zeker niet krokant.
Maar het scheelde in koken en een afwas.

Zaterdag 7 februari 2015

Tot onze grote verbazing had de douche op deze camping een prima straal en warmte; er hoefde niet op de hoeveelheid water gelet te worden.
Vanaf dat we wakker waren scheen zowaar de zon.
Onvoldoende om buiten te ontbijten, maar toch een verbetering t.o.v. vorige dagen.
Vandaag stond cultuur en vis op het menu.
We begonnen in Rotorua en gingen naar een openluchtmuseum van de Maori.
Aangekomen bleken we de eerste bezoekers te zijn.
En dat zal wel zo blijven, want ze zouden deze dag gesloten zijn.
Pas vanavond zou er een speciaal programma gedraaid worden met een kostenplaatje van NZD 150 pp.
Toen verder naar het voormalige badhuis, tegenwoordig het Rotorua Museum; waar de geschiedenis van de Maori in beeld gebracht is.
Ook de restanten van het oude badhuis zijn te bezichtigen.
Dit badhuis werd uiteraard ook voorzien van het zwavelrijke aardwater, wat je overigens continue ruikt (de lucht van rotte eieren) in het gehele stadje, hoewel, het went wel.
Daarna op pad naar Whakatane, aan de Stille Oceaan; zo’n 92 km rijden.
Dit is de hoofdstad van de Maori’s en tevens startplaats van vele dolfijnen- en walvistochten.
Eén boot was vanmorgen vroeg vertrokken, de andere waren gaan vissen en dus niet beschikbaar.
Daar stonden we dus.
Het enige prettige was, dat het weer vandaag redelijk goed was, veel zon, alleen de temperatuur bleef steken op 24 º C.
Alles bij elkaar voelde het wel een beetje als een verloren dag.
We hebben er maar een Nieuw-Zeelands wijntje op gedronken.
Een fraaie spreuk troffen we op een T-shirt aan: :
“no work, no traffic, no e-mail, no stress, New Zealand”

Zondag 8 februari 2015

We zijn in de richting van Taupo gereden met als einddoel Turangi.
Onderweg was de eerste tussen stop bij het Wai-O-Tapu Thermale Wonderland.
Dit gebied is ontstaan na vroegere vulkaanuitbarstingen, ongeveer 700 jaar geleden, en nog steeds is het een vulkanisch actief gebied, waardoor er allerlei geisers actief zijn, kokende modder en allerlei andere vulkanische verschijnselen.
Dit leidt tot letterlijk schitterende kleurrijke veranderingen in de natuur, een indrukwekkend schouwspel.
In de onvermijdelijke souvenirshop werkte een Nederlands meisje.
Ze reisde werkend de wereld rond,
Ze kon ons vertellen, dat het werk wel leuk was, ze verdiende hier net zo veel als bij zwaar werken op de boerderij, maart was allebei niet veel.
De lonen waren laag en de kosten van levensonderhoud hoog.
Over enige tijd zou ze dan ook weer vlot vertrekken.
Vlak voor Taupo hebben we de Huka waterval bekeken.
Daarna door naar een camping in Turangi.
Last but not least: vandaag prachtig weer, strak blauw en 26 graden.