De tweede week

maandag 9 februari 2015

Vandaag stond de Tongariro crossing op het programma, een door vele aanbevolen wandeling over de Mount Ngauruhoe en Mount Tongariro.
Het is een wandeling van 20km met een duur van geschat 7-8uur.
Wij hebben helaas moeten constateren, dat dat voor ons met onze blessures aan voet en enkel niet is weggelegd.
We zullen er een keer voor terug moeten komen.
In plaats daarvan hebben we een was- en rustdag gehouden.
‘s Middags nog even rond het bergmassief gereden en rond gekeken.
Ook dit is een indrukwekkend gebied.
De regio is bekend voor zijn rijke forellenbestand.
Het nationale forellencentrum leek ons dan ook de moeite waard, maar dat sloot al om 16u.
We hebben wel grote regenboogforellen zien zwemmen.
Naast ons op de camping stond een forellenvisser, deze liet ons nog zijn vangst zien: een forel van 2,5kg. Hij wilde hem niet afstaan.
Het was schitterend weer, dus eind van de dag lekker in de zon een boekje zitten lezen.

dinsdag 10 februari 2015

De dag begon met een Facetime moment met Roos, die thuis zich aan het voorbereiden was op haar lessen van de volgende dag. Het was fijn haar even te zien en te horen, al liet de kwaliteit van de verbinding wel te wensen over, waardoor het oms onduidelijk was of we elkaar wel/niet gehoord hadden. Charles moest soms even terug denken aan zijn begin tijd in Lelystad, dienst doende in de polder met een “bakkie” in de auto, waarbij je steeds keurig om de beurt sprak (Charles aan centrale, hoort u mij, over).
Het waarnemen van 12 uur tijdsverschil blijft overigens apart. In de tijd vooruit leven en niet weten wat er gebeurd “is”.
Afgelopen nacht had het aardig geregend, via het openstaande dakraam was de zaak nat geworden, maar papier doet wonderen.
Vanmorgen zagen we nog wel de plassen, het weer zag er goed uit. De weervoorspellende apps zijn hier net zo onbetrouwbaar als in Nederland. We lezen meestal enigszins tegengestelde voorspellingen. We wachten het maar af.
Het trekkersleven in een camper krijgen we langzaam onder de knie.
Je gaat op pad en tijdens de rit, wanneer je een winkel passeert, besluit je de benodigde boodschappen te doen, en dan weer verder. En tijdens de rit stoppen wanneer zich iets aandient, dat de moeite waard is.
Dan merk je overigens ook, dat veel historie van dit land pas begint na 1820, toen de blanken arriveerden.
Naast de camping in Turangi lag een grote winkel, dus na het bijvullen van de verswatertank en het leegmaken van de vuilwatertank naar de shop en de boodschappen maar eerst gedaan.
Toen op pad naar het volgende reisdoel, nl. Napier.
Van het weer in NZ wordt gezegd, dat je alle seizoenen in één dag, “four seasons in one day” kunt meemaken. We hebben het gevoel, dat dat ons vandaag gebeurd is.
’s Ochtends bij het ontbijt de verarming aan in de camper. Bij het vertrek een blauwe hemel met veel zon, met de airco aan op weg.
Onderweg veranderde het weer. Rijdende over het vlakkere land na Taupo kwamen de bergen in zicht. Daar begon het te regenen en werd het flink kouder, kachel beetje aan, vest aan, vervolgens begon het echt te stormen, de handen stevig aan het stuur, die campers vangen toch flink wind, en zo berg op/af.
Desondanks wilden we een waterval bezoeken, maar de borden daar naar toe hebben we gemist of deze zijn weggewaaid.
Na de bergen daalden we af naar Napier, en het weer werd weer schitterend.
De echte winter hebben we niet gezien, maar lente/zomer/herfst wel in een tijdsbestek van een uur of zes.
Het gebied bij Napier is een welvarend gebied, wat als subtropisch beschreven wordt.
Het is de fruitschuur van Nieuw Zeeland.
Je ziet dan ook overal fruitteelt, waarbij ook ruimte voor de druiven t.b.v. de wijnproductie.
En die Nieuw-Zeelandse wijn smaakt prima, zowel wit als rood.
We kozen voor een camping in de stad, om de auto zo niet steeds te hoeven gebruiken.
Rond een uur of drie waren we er, plek genoeg, en, we moeten eerlijk zijn, dit is een prima camping.
Het prijskaartje is er ook naar, hoewel dat hier niet alles zegt, maar dit ziet er goed uit.
Daarna zijn we aan de wandel gegaan, een half uurtje wandelen naar het centrum.
Toen Charles een foto maakte van het vignet op een openbaar toiletgebouw, werd er door een fietsende “local“ geroepen: “Je komt zeker niet van hier, dat je toiletten fotografeert, hebben jullie die niet?”. En het moet gezegd, zoveel openbare toiletten hebben we in Nederland niet.
De scholen zijn hier weer begonnen, op straat komen we weer kinderen in allerlei schooluniformen tegen.
Napier is in 1931 getroffen door een aardbeving, waarbij de hele stad is weggevaagd.
Het is daarna helemaal opnieuw opgebouwd in Art Deco stijl.
We hebben zelf een tijdje rond gelopen, maar krijgen morgen een rondleiding.
Op de terugweg, even aan het discussiëren hoe naar de camping terug te lopen, kwam er spontaan een man uit zijn auto met de vraag of we de weg kwijt waren. Andere passerende NZ-ers begroeten je regelmatig mat “how are you?”
Het is een uitermate vriendelijk volk, en wij worden steevast begroet met: “Hi guys”.
Tegen de avond kwamen zeer dreigende wolkenpartijen aanzetten vanuit de bergen.
De zon ging hier achter schuil, maar de wolken kwamen niet ver genoeg om ons regen te bezorgen (althans op het moment van typen=21.00u).

woensdag 11 februari 2015

De dag begon somber: zwaar bewolkt, waarbij je ieder moment de eerste druppels verwacht.
Charles deed daarom een lange broek aan; Judith droeg stoer haar knielange outfit.
Maar we hadden om 10.00u de rondleiding gepland door het stadje langs veel Art Deco bouwsels.
Aan het einde kregen we nog een film te zien met beelden van Napier van vóór 1931.
Napier werd 3 febr.1931 getroffen door een zware aardbeving met een kracht van 7,9 op de schaal van Richter; waardoor het stadje en de daarop volgende branden werd verwoest.
Het was de zwaarste beving in de geschiedenis van Nieuw Zeeland
Slechts een paar gebouwen bleven overeind. Het stadje is daarna ondanks de wereldwijde crisis in korte tijd opnieuw opgebouwd, maar gelijk op een vernieuwde manier, wat leidde tot het Art Deco uiterlijk van het stadje.
Vreemd gevolg van de aardbeving was, dat de grond in dit gebied ruim twee meter blijvend omhoog kwam.
Zo verdween daarmee bijv. de gehele haven, dat is op dit moment een woonwijk, en delen van het stadje, die vroeger bij hoog water nog wel eens onderliepen, het na de beving altijd droog houden.
Na de rondleiding weer terug naar de camping, waarmee we er een wandeling van ruim twee uur op hadden zitten; en zelfs nog in.een soort “winkel-van-sinkel” een stel badslippers voor Charles op de kop konden tikken.
Charles heeft nog een idee gekregen voor een nieuw kapsel, dat hier regelmatig te zien is, waarbij het beginnende kalende kruintje minder opvalt. Ben benieuwd wat jullie daar van vinden.
’s Middags hebben we een tour gemaakt in de regio en de vele druivenplantages bekeken.
De locatie van één van de AH Nieuw-Zeelandse wijnmerken werd gespot.
Ook bezochten we Hastings, een twintig km zuidelijker, dat een Art Deco concurrent van Napier is.
Af en toe zie je iets van de gezondheidszorg in NZ.
Chirurgen en dermatologen in diezelfde houten huisjes, maar bijv. in Hastings ook een fraai eerste lijnscentrum, met huisartsen, verloskundigen, röntgenfaciliteiten en zeven dagen per week geopend. Ze hadden een mooie slagzin op de ramen staan: “the doctors care for you”.
Zouden wij ook op onze praktijk kunnen doen, ik zou er van maken:
“deze dokters zorgen goed voor u”
’s Avonds bleek weer, dat koken in de camper toch anders dan in je eigen caravan.
Dan hebben we alle tools (lees: kruiden, materialen etc.) aan boord, nu zitten we soms echt met de handen in het haar om iets fatsoenlijks op tafel te toveren.
Zelf geroosterd brood is dan weer iets dat we normaliter niet klaar krijgen in de eigen caravan.

donderdag 12 februari 2015

Wakker met dreigende wolken, en daar bleef het niet hij.
Al voor het vertrek begon het te regenen, en even later in de auto werd de regen tot hoosbuien. We zaten gelukkig droog: kachel aan, vestje aan, en dan is de camper toch wel heel fijn.
De mensen hier zitten overigens wel te wachten op regen, het is hier al erg lang droog, en dat gebeurt wel vaker. Langs de weg staan waarschuwingsborden, waarop aangegeven staat hoe groot het risico is op het ontstaan van brand.
We gingen op weg naar Wellington via Hastings en Norsewood. Dit laatste dorp, en hetzelfde geldt voor het stadje Dannevirke, is gesticht door Scandinavische immigranten, en dat kun je daar zien.
In Norsewood zagen we een klein supermarktje met op de winkelruit de mededeling, dat er Nederlandse producten verkocht werden, tevens was de NZ en Nederlandse vlag te zien.
Bij navraag bleken de eigenaren Nederlanders te zijn.
Ze waren 26 jaar geleden geëmigreerd, daarna wel 3x terug geweest naar Nederland, maar konden daar niet meer wennen en waren nu heel gelukkig in NZ.
Naast de bekende hoopjes koeien zagen we nu ook weer kuddes herten, de zusjes van ons kerstmaal.
Na aankoop van een stuk hertenvlees bij een bekende grootgrutter bleek dit vlees nl. afkomstig uit NZ. Met kerst waren we ons dus al aan het prepareren.
Dat vlees, of liever dat vlees voor de komende kerst, zagen we nu lopen.
Het weer onderweg werd langzaam beter, de kachel kon uit, vesten idem, en zelfs de airco kon aan.
Vanuit het fraaie, vlakkere land omzoomd met bergen, soms een vliegtuig over de weg, en zelfs windmolens op de bergen, kwamen we toch vrij plots in het gebergte terecht. We doorkruisten het gebergte middels de Rimutakabergweg, een weg die al in 1843 was aangelegd voor het vervoer van import- en exportspullen.
Een schitterende weg met herhaald fraaie vergezichten.
Daarna daalden we weer langzaam af naar Wellington.
Maar met de kennis van het eerdere verblijf van oom Leen en tante Co Reedijk-Reedijk in Wainuiomata en Lower Hutt moesten deze dorpjes toch even bezocht worden.
Dat was ook rond de avondsspits, en als er dan nog een ongeluk is gebeurd, sta je ook in NZ echt in de file.
Uiteindelijk stonden we op een echte camperplaats, d.w.z. een stuk teer en verder niks.
Maar, we konden wel lekker in de zon zitten.
Het was rond 18.00u nog 22° C en strak blauw. Mag nog even zo blijven.
We staan echter wel onder een af- of aanvliegroute; vliegtuigen horen we geregeld overkomen.

Vrijdag 13 februari 2015

Wellington: een leuke en mooie stad om te zijn.
We zijn met de bus naar het centrum gegaan.
Een paar dingen moet je hier gedaan hebben. Een daarvan is de rode Cable Car, een kabeltram, zoals er in de Alpen meerdere rondrijden, maar ook hier is er dus een gebouwd.
Daarmee naar boven gaande heb je een fraai overzicht over de stad en zijn havens.
De dag begon bewolkt, maar toen we een keer boven waren trok de lucht steeds verder open en werd het een fraaie zonnige dag.
Op de bult is ook een botanische tuin, waar we nog eens stuk doorheen gewandeld hebben.
Daarna terug de stad in om daar uitgebreid doorheen te wandelen.
Het Arnhemse hart van Charles gaat in deze stad gelijk sneller kloppen, want ook hier rijden trolleybussen rond. En om Charles bijna gelijk een tachycardie (voor niet dokters: een te snel kloppend hart) te bezorgen, rijden deze bussen rond in het geel-zwart, ook de kleuren van de lokale rugbyclub.
Charles droomt nu van Arnhem vol geel-zwarte trolleybussen.
De stad maakte op ons een gezellige indruk, net als Auckland ( en heel NZ) wel een duidelijk Engelse sfeer, maar Wellington heeft een eigen sfeer. Ook veel hoge zakelijke torenflats, daarnaast een aantal ouder aandoende parlementsgebouwen.
Dat die er zijn, zie je aan de vele tijdens de middagpauze joggende parlementariërs.
Het andere dat je gezien moet hebben is de zgn. Civic Square, het zakelijke hart.
Daar vindt je o.a. ook het gemeente huis en de nieuwbouw bibliotheek, een fraai stuk architectuur.
We zijn er uiteraard binnen gegaan, en werden er wel op gewezen, dat je als je foto’s maakt met mensen erop, dat je eerst toestemming moet vragen. Dat hebben we gedaan.
Beter gezegd, we kwamen er pas later achter, dat er mensen op de foto’s stonden.
Er is een gezellig aandoend open “hart” gecreëerd, dat op een leuke manier contact maakt met de haven er vlakbij.
Zo doorlopende kwamen we bij het derde, vlg. Lonely Planet niet te missen onderdeel, nl. het museum Te Papa Tongarewa; of te wel “Te Papa”.
We waren ongeveer klaar met de rondwandeling en met de zon, dus begin van de middag begonnen we in het museum.
We bekeken de geschiedenis van de Maori, de ontstaansgeschiedenis van NZ, maakten neen aardbeving mee en zagen een skelet van een walvis en een enorme octopus (op sterk water).
Ook dit gebouw is van bijzonder fraaie architectuur, alleen het gebouw is al een lust om naar te kijken, het gebouw biedt een bijzondere manier om allerlei tentoonstellingen naast elkaar aanwezig te laten zijn. Je kunt er zonder meer een dag in doorbrengen, maar op advies van velen hadden we van tevoren al een selectie gemaakt.
Desondanks vroeg het meer tijd dan gedacht, en tegen 17.00u waren we wel moe (maar voldaan) genoeg.
Buiten gekomen kregen we de schrik van ons leven.
Het fraaie zomerweer had in de tijd dat we in het museum waren plaats gemaakt voor een dik wolkendek, lage temperatuur, wind en regen.
En we moesten nog boodschappen doen. Gelukkig bleek er in het centrum een super te zijn, waar de hoogst noodzakelijke zaken ingeslagen konden worden.
Terug op de camping even de voetjes in de camper omhoog, kacheltje aan, en toch weer nagenieten van een mooie dag.
En hoewel de weersvoorspellingen niet al te best zijn, we zijn klaar voor het Zuidereiland.